Dziś pojechaliśmy na zakupy. Trzeba było nabyć drogą kupna szereg ubrań dla Panicza, ponieważ w obecnej garderobie wyglądał jak ósme dziecko stróża. Nogawki większości jego spodni kończą się mniej więcej w połowie łydek, a rękawy sięgają kawałek za łokcie. Ponieważ nasz Pimpuś (nie) Sadełko jest wyjątkowo rachitycznym osobnikiem, jesteśmy w stanie wcisnąć go w większość posiadanych bluzek i portek. Problem w tym, że każde podniesienie rąk w górę powoduje uniesienie się koszulki daleko za pępek, a każdy skłon pozwala obejrzeć kręgosłup do odcinka piersiowego. Panicz w bezruchu wygląda komicznie, a ruszając się wystaje do połowy z odzienia. Pojęcie kompletnego stroju galowego praktycznie przestało istnieć, chyba, że siedziałby w białej koszuli, krawacie i gaciach, ukryty od pasa w dół za kontuarem. O stanie skarpet, to lepiej nie mówić, żeby się nami sąd rodzinny nie zainteresował... Pojedyncze pasujące ubrania po starszych kuzynach są mu zbyt luźne, za długie... Wygląda w nich jak rażony promieniem zmniejszacza. Nie mogąc już dłużej ignorować oczywistych braków w przyodziewku, powzięliśmy mężną decyzję o zakupach... Przerażenie ścisnęło nas za gardło! Zakupy z dzieckiem jak nasze to zawsze jest przeżycie ekstremalne. Jeśli akurat ma lepszy czas, to jest dynamicznie i wesoło, jeśli ma gorszy, to lepiej nie jechać na zakupy. Nigdy jednak nie jest spokojnie. Nie ma zmiłuj. Czuję się w obowiązku naszkicować niezbędne dla spójności obrazu tło. Po tych kilku wspólnych latach z moim Skarbem zyskałam obrotową głowę sowy oraz doskonały wzrok drapieżnika. Mój umysł reaguję na najmniejszy ruch z udziałem mojego potomka. Nabyłam dar echolokacji, prędkość geparda, skoczność kangura, zwinność pantery, konsekwencję nosorożca i kilka innych efektów specjalnych. Przez moich bliskich jestem nazywana z przekąsem Gąś, jeśli jestem w stanie spoczynku, lub Jaguar jeśli się zaktywizuję. Przepoczwarzam się w nanosekundzie. To nie znaczy, że przez te ponad siedem lat używam ich z taką samą intensywnością! Z czasem reaguję coraz rzadziej, pozostawiając mózg i ciało w stanie alertu, skąpane w adrenalinie i napięte. Panicz jaki jest każdy widzi...Nieobliczalny...Ale i coraz starszy, mądrzejszy, bardziej samodzielny. Musi wyfruwać z gniazda na coraz dalsze wojaże, a ja muszę na to pozwolić, nie ważne jak bardzo oboje się tego boimy. Takim treningiem są dla nas zakupy, podczas których synek urzęduje swobodnie po sklepie (swobodnie, czyli, jeden rodzic cichcem szpieguje dziecko, a drugi obserwuje drzwi, albo inny newralgiczny obszar). Panicz jest brojeniem. Broi celowo, przypadkowo, gdy tego chce lub zupełnie nie. Broi nawet jak stoi lub siedzi. Nawet jak nic nie robi, to wysyła chyba fale elektromagnetyczne i coś w jego pobliżu się wydarza! On sobie może założyć, ze nic nie zbroi, poprzysiąc mi to na wszystkie świętości, ze łzami w oczach i bijąc się w pierś z takim zaangażowaniem, że dudni pół świata. I on to robi szczerze! Ale potem świat pełen pokus zawładnie nim i Panicz, chcąc czy nie, staje się centrum zadymy. Przygoda go wyczuwa i przywiera do niego... A to wpadnie w stojak z bidonami, innym razem wyciągnie fatalnie wetknięte pudełko z klockami i rozwali całą konstrukcję, albo jabłka wypadną z kosza i rozpełzną się po sklepie, a siatka pełna mandarynek podrze się spektakularnie wyściełając podłoże cytrusami. Szkło drży na jego widok! Delikatne przedmioty chowają się do swoich opakowań... A opisałam wam tylko sytuacje, w których jego działania pozbawione są wszelkiej celowości. No taki współczesny Franek Dolas... Nigdy też nie wiadomo, w którym momencie neuroprzekaźniki nawalą i Paniczowi zawiesi się system nerwowy. Wtedy możliwe jest wszystko! Kabum! Do tego dochodzą charakterystyczne dla skupisk ludzkich bodźce szturmujące przeczulone zmysły naszego synka. Niespodziewane lub intensywne hałas czy zapach mogą okazać się zgubne. Zdewastowany układ nerwowy naszego gzuba nakazuje mu odpłacić otoczeniu pięknym za nadobne... Panicz słyszy wszystko, jak nietoperz, poza, rzecz jasna, komunikatem celowanym. Dla przeciętnego obserwatora rozwydrzony bachor... Dla nas cud i miłość największa... Dla nauki kompilacja zaburzeń: ADHD, SI, ODD... Wrażliwe istnienie zaklęte w awanturniczej powierzchowności. A i tak jest o niebo lepiej! O układ słoneczny lepiej! O galaktykę lepiej! Ale wracając do zakupów... Na wstępie dobiłam dyskretnie z nie-zainteresowanym targu. Chłopiec miał pozwolić dokonać zakupów we względnym spokoju, współpracować w przymierzalni, i nie zrobić rozróby, a wtedy eskapada mogła mieć finał gastronomiczny - w ulubionym lokalu Panicza, a ja miałam nie awanturować się przesadnie o menu. Szantaż? Ależ skąd! Przekupstwo? Nigdy w życiu! Zwyczajne doprecyzowanie warunków umowy. Pojechaliśmy do sklepu. Zaparkowaliśmy i chcieliśmy wysiąść. Panicz nie wysiada z auta. On się desantuje. Tym razem zamotawszy się w pas spektakularnie grzmotnął o glebę. Skarciłam się w duchu za nieuwagę i pozbierałam synka. Spojrzałam mu w oczy, a on mi wyznał miłość, osiągając względny pion. Profilaktycznie pochwyciłam go delikatnie za kaptur i doprowadziłam Koziołka, na niewyczuwalnym postronku, do centrum handlowego. W pierwszym sklepie postanowiliśmy poćwiczyć samodzielność i synek poszedł sam do działu młody mężczyzna. Mój mąż i ja w takiej sytuacji wyglądamy jak żołnierze na poligonie, nieustannie dając sobie jakieś tajne znaki. Panicz bezszelestnie porzucił wieszaki ze spodniami na rzecz zacisznej alejki z zabawkami. Musieliśmy wkroczyć do akcji. Szybko wybraliśmy sto par spodni i pomaszerowaliśmy do przymierzalni. Sytuacja wymagała zagnieżdżenia się tam we troje. Panicz współpracował po swojemu, czyli zgodnie ze swoimi ograniczonymi możliwościami kolaboracyjnymi. Spróbuję namalować tę scenę... Panicz siedzi na stołku w przymierzalni i, wiedząc, ze na zakupach zależy bardziej nam, niż jemu, zachowuje się w sposób minimalnie pomocny. Pozwala się rozdziać i przyodziać, ale jakby utracił wszelką giętkość. Jakbym Pinokia ubierała! Mocujemy się z 76 parą spodni, ja mam ochotę powiesić się na rajstopkach z Elsą, mój mąż zaczyna warczeć, a Gad pierworodny szczerzy się jak krokodyl na widok antylopy. Jest rozkojarzony i nie wyłapuje komend. Wiem, że nie robi tego specjalnie. Cały dzień jest rozmarzony i fruwa po sobie tylko znanych przestworzach. Cały trud polega na tym, że jest już duży, a w zasadzie to długi, i trudno go opanować. Gdy siedzi mi na kolanach, to jego nogi kończą się daleko poza zasięgiem mych rąk. Jest jak monstrualna gadająca kukiełka. Gdy on siedzi, to w celu założenia spodni musi wstać, ale żeby wstał, konieczne jest odzyskanie łączności. Chyba musiałabym sztuczne ognie odpalić, albo na słoniu wjechać do sklepu, żeby przykuć uwagę mojego syna, gdy on tego nie chce. To już tak działa. Był czas przywyknąć... Mój mąż to mężczyzna o przyjemnej dla oka figurze. Jest dość wysoki i raczej postawny. Gdy mocuje się z ciasnymi spodniami, które nie chcą opuścić drewnianej, pozbawionej chwilowo ruchomych stawów nogi chłopca, to wypycha zadem kotarę. Mój mąż faluje a zasłonka razem z nim. Ludzie przed przymierzalnią mają prawo spodziewać się wyjścia z niej co najmniej Jasia Fasoli, jeśli nie pary zdesperowanych kochanków z problemami lokalowymi. Uśmiechnięty i zadowolony Franuś absolutnie nie dostrzega naszego znoju. Wiem, że jego zaangażowanie na ten moment osiągnęło 100 % i jeśli nie chcemy przesycenia i nieprzyjemnych reakcji, to trzeba, po pierwsze, zagęścić ruchy, po drugie, nie wymagać więcej. Większość spodni jest Frankowi zbyt obszerna, ale bluzki leżą mu idealnie. Zaczynam rozważać zakup legginsów. Wzbiera we mnie desperacja ogólna. Wybieramy kilka par spodni od dresu... Wczesnowiosenny pakiet startowy tekstylnego playboya. Panicz zaczyna przejawiać oznaki zmęczenia neurologicznego, dlatego szybko dzielimy nasz mały oddział na dwa. Panicz i ja czmychamy z przymierzalni, a mój mąż idzie do kasy z naręczem odzieży. W moim matczynym sercu kiełkuje wiadomość, że oto mój maleńki synek, nie jest już maleńki...Jest przystojnym, młodym, fajnym facetem! Zawadiackie spojrzenie, pełne usta, szerokie ramiona, i długie szczupłe nogi. I mimo to, daje mi rękę, przytula się i znów wyznaje miłość, komplementując, że jestem najbardziej zwariowaną mamą na świecie. Czerpię z tych chwil naznaczonych fizyczną czułością, bo wiem, że to są podrygi konającej ostrygi. Nadal brakuje nam spodni materiałowych. Dziarsko atakujemy następny przybytek. Niektóre ceny są trochę wygórowane, ale udaje mi się wyłowić kilka ładnych sztuk w korzystniejszych cenach. Musimy jednak przejść gehennę przymierzalni. Panicz zaczyna już wariować, my też, z tą różnicą, że my jeszcze póki co do wewnątrz. Organiczna niechęć do zakupów toczy we mnie bój z potrzebą ubrania dziecka... Jeszcze chwila i uczucie pierwsze wygra! Synek wykorzystuje naszego osłabionego ducha i próbuje wyłudzić maskotkę! Zdecydowanie ukręcamy łeb głupiej myśli. Niestety zwierz zbytnik obudził się w nim i Panicz lotem koszącym próbuje zdobyć jakieś trofeum. Trochę się rozhulał więc trafił na mocniejszy postronek, czyli capnęła go żelazna łapa ojca. Uwięziony ojcowską prawicą może sobie skakać ile dusza pragnie. Nic mu to nie da...Uścisk nie ustaje, a Panicz, jak bumerang ląduje przy ojcu. To już jest ten moment, w którym należy przede wszystkim nie dopuścić do strat w ludziach i sprzęcie, a jeśli to możliwe zadbać o ich integralność, bez zgłębiania konceptu wolności jednostki. Należy jednostkę utrzymać przy życiu! Przymierzalnia jest w bardziej ustronnym miejscu, co sprawia nam dużą ulgę. Gramolimy się już w dwójkę, a mój mąż robi rundę po sklepie, i zeźlony asortymentem wtyka głowę do przymierzalni. Może chciałby pełnić funkcję doradczą, ale na szczęście dobrze interpretuje moje spojrzenie i nie odzywa się za dużo. Szamoczemy się ze spodniami, których rozmiary są niespójne, a opisy idiotyczne. Panicz w kroju super slim wygląda jak w bryczesach! Nadreaktywność Panicza przybrała formę słowotoku. Wyrzuca z siebie tumany słów. Nagle pyta mnie, dlaczego pomidory należy jeść z solą a herbatę pić bez cytryny...Mam ochotę złamać wszelkie zasady dobrego smaku wychowawczego i skonstruować pytanie według wzoru: zaimek pytający, wulgaryzm, pytajnik...Czynię to bezgłośnie. Trzeba się ewakuować! Powtarzamy manewr podziału załogi na dwie mniejsze i wieję z pulsującym Paniczem ze sklepu, a mąż idzie do kasy. W zasadzie odnieśliśmy spektakularny sukces! Mamy kilka par spodni, bluzę i kilka bluzek. Idziemy uczcić to czymś niezdrowym...Po drodze synek włazi do jakiejś jeżdżącej za dwa złote ciuchci. Głowę opiera niemal na kolanach, bo jest na to dobre 4 lata za stary. Po trzech sekundach zaczyna się nudzić powożeniem parowozu po okręgu, ale pouczony, żeby siedział na tyłku, skoro już tam wlazł, rezygnuje z nieprzepisowego opuszczenia maszyny i dociera do stacji końcowej. Szamocząc się i podrygujac docieramy do restauracji. Na miejscu spotykamy małego chłopca, około 2 lata, którego rozpiera energia i który roznosi restaurację...Franek patrzy na niego z uznaniem, a ja na jego matkę ze zrozumieniem. Uśmiechamy się.